آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
چه کنیم چشم برزخی پیدا کنیم؟
افرادی که چنین ویژگی را داشته باشد معمولاً ناشناخته هستند و خود را به مردم معرفی نمی‌کنند.
امام علی علیه السلام فرمود: خدا را! درباره خانه پروردگارتان در نظر داشته باشید تا هستید، آن را خالی نگذارید. زیرا اگر حج متروک شود نظر رحمت خدا از شما قطع خواهد شد.
عالم برزخ چه عالمی است؟
عالم برزخ عالمی فراتر از عالم دنیاست. لذا به هر مقدار ما از دلبستگی و وابستگی به مادیات دنیا دور شویم به عالم مافوق آن بیشتر دسترسی می‌یابیم. بنا بر آن چه از روایات به دست می‌آید عمل به واجبات و ترک محرمات ، سلامتی و هنجار در دنیا و دوری از جهنم و ورود به بهشت را برای ما زمینه سازی می‌کند. اما اگر علاوه بر آن به نوافل و رعایت تقوا بیش از حد معمول موفق شویم به بیش از آن چه دیگران از جهت معنوی به آن دست یافته‌اند خواهیم رسید که از آن به چشم برزخی تعبیر می‌شود و با آن حقایق وقایع را فراتر از ظاهر آن می‌توان دید.
مقدار و نوع دامنه‌ی دید برزخی بستگی به میزان معرفت و مقدار فاصله گرفتن انسان از عالم ماده و انقطاع از امور مادی و جسمانی و توجه او به عالم مجردات و حقایق دارد. مسلماً دیده باطن بین انبیا و اولیا از بقیه انسان ها نافذ تر و محدوده‌ی دید برزخ بین آن ها از سایر انسان ها وسیع‌تر و گسترده تر است و دیگران به میزان درجه‌ی شناخت و اطاعت آن ها از خداوند و پیروی آن‌ها از انبیا و اولیا و سعی و کوشش آن‌ها در راه بندگی حق از این دید برخوردارند.
این مطلب در حدیث قرب النوافل چنین بیان شده است : {عن ابی عبد الله (علیه السلام) قال: قال رسول الله(صلی الله علیه وآله) قال الله: ما تحبب الی عبدی به شیء احب الی مما افترضه علیه و انه لیتحبب الی بالنافله حتی احبه، فاذا احببته کنت سمعه الذی یسمع به و بصره الذی یبصر به و لسانه الذی ینطق به، و یده التی یبطش بها و رجله التی یمشی بها اذا دعانی اجبته و اذا سألنی اعطیته؛ از پیامبر(صلی الله علیه وآله) روایت شده که خداوند فرمود: اظهار دوستی نکرد بنده من به چیزی دوست داشتنی‌تر از آنچه واجب کردم بر او، و او با نوافل به سوی محبت من می‌آید تا این که من نیز او را دوست بدارم. پس هنگامی که او را دوست بدارم شنوایی او می‌باشم آن گاه که می‌شنود و بینایی او می‌باشم آن گاه که می‌بیند و زبان او می‌باشم آن گاه که سخن می‌گوید و دست او می‌باشم آن گاه که ضربه می‌زند و پای او می‌باشم آن گاه که راه می‌رود، هنگامی که به درگاه من دعا کند اجابت می‌کنم و اگر از من درخواست کند به او می‌دهم. (ر.ک: المحاسن، احمد بن محمد بن خالد البرقی، ج 1، ص 291 و اصول کافی، کلینی، ج 2، ص 352).
افرادی که چنین ویژگی را داشته باشد معمولاً ناشناخته هستند و خود را به مردم معرفی نمی‌کنند. مرحوم عالم زاهد شیخ حسین مشکور فرمود: درعالم رویا دیدم در حرم مطهر حضرت سید الشهداء علیه السلام مشرف هستم و یک نفر جوان عرب معیدى (روستائى) وارد حرم شد و با لبخند به امام سلام کرد و امام هم با لبخند جوابش را دادند.
فردا شب که شب جمعه بود، به حرم امام حسین علیه السلام مشرف شدم و در گوشه هاى از حرم توقف کردم. ناگاه همان جوان روستائى را که در خواب دیده بودم وارد حرم شد.
چون مقابل ضریح مقدس رسید با لبخند طرف ضریح آمد به حضرت سلام کرد؛ ولى حضرت را ندیدم و مراقب آن جوان بودم تا از حرم خارج شد.
دنبالش رفتم و سبب لبخندش را با امام علیه السلام پرسیدم؛ و خواب خود را برایش نقل کردم و گفتم: چه کرده اى که امام با لبخند بتو جواب مى دهد؟
او گفت: پدر و مادرم پیر هستند، و ما در چند فرسخى کربلا ساکن مى باشیم. شب هاى جمعه که براى زیارت مى آمدم، یک هفته پدرم را سوار بر الاغ مى نمودم و به زیارت مى آوردم، و هفته دیگر مادرم را براى زیارت مى آوردم.
شب جمعه اى که نوبت پدرم بود، او را سوار بر الاغ کردم تا به زیارت بیاییم، مادرم گریه کرد و گفت: مرا هم باید همراه خود ببرى، شاید تا هفته دیگر زنده نباشم.
گفتم: باران مى بارد، هوا سرد و مشکل است اما مادرم نپذیرفت. ناچار پدر را سوار کردم و مادر را بدوش کشیدم و با زحمت بسیار آن‌ها را به حرم امام رسانیدم.
چون در آن حالت با پدر و مادر وارد حرم شدم، امام حسین علیه السلام را به (چشم برزخى از قبر مقدس) دیدم و سلام کردم. امام برویم لبخند زد و جوابم را داد.
از آن زمان تا به حال هر شب جمعه که به زیارت امام حسین مشرف مى شوم، امام را مى بینم و با تبسم جوابم را مى دهد.
چشم برزخی با چند توصیه باز نمی‌شود، بلکه این کار نیازمند تلاش پیگیر و مجا هده وجهاد مداوم با نفس است. چه بسیار افرادی که سال‌هاست که در پی باز کردن چشم برزخی خود هستند و هنوز موفق به این کار نشده‌اند. افزون بر آن، داشتن چشم برزخی، امر مهمّی نیست. آنچه مهم و هدف عرفان اسلامی وخواستة پیشوایان شیعی است، مبارزه با شیطان درونی و بیرونی و نیل به قلة رفیع تزکیه نفس‌جهت رسیدن به رضوان الهی است. یعنی اگر ما در عقیدة خود راسخ باشیم؛ اخلاق فردی و اجتماعی را رعایت نماییم؛ در برابردستورات دینی تسلیم شویم؛ احکام فقهی را رعایت کنیم؛ با دعا و نیایش مأنوس شویم ومناجات ائمه را همچون مناجات های شعبانیه، خمس عشر و... ورد زبان سازیم و با معرفت‌کامل به زیارت آن بزرگواران مشرف شویم؛ از گناهان خرد و کلان در قالب مزاح و جدّ بپرهیزیم؛ و زندگی افرادی چون شیخ عباس قمی یا علامه طباطبایی و برادرش سید حسن الهی طباطبایی را سرلوحة زندگی خود قرار دهیم و پیوسته در فکر خدا و خلق و قبر و قیامت و برزخ و دوزخ وحساب و کتاب باشیم، به یقین چشم و گوش ما هم مثل آنان خواهد بود؛ یعنی آنچه را که دیگران‌نمی‌بینند ما می‌توانیم ببینیم و صداهای برزخی که دیگران نمی‌شنوند را می‌توانیم بشنویم. زیرا نفس بعد از تزکیه شدن آمادگی درک حقایقی از عالم هستی را پیدا می‌کند.
در حقیقت دو توصیه به شما می‌شود، یکی شناخت عمیق دین، همراه با عمل به‌دستورات آن، دوم پرهیز از انواع گناهان، در این صورت است که بصیرت الهی پیدا می‌کنید وچشم و گوش برزخیش برایتان پدید می‌آید؛ انشاءالله
عضویت سریع
